De teloorgang van Robben

Die arme Arjen Robben. Eens de held van ons nationaal voetbal en nu de risee van Europa. Zoals het spreekwoord al luidt: “Het kan verkeren”.

Maar hoe kan het zo verkeren?

Je bent een vriendelijke man die een aardig balletje kan trappen. Je begint bij Groningen en schopt vakkundig je carrière via PSV tot internationaal niveau.

Vervolgens verhuis je van de ene club naar andere, en groei je uit tot een held. Een voetvalheld. In mijn niet al te beste voetbalgeheugen werd Arjen Robben er tijdens het EK in 2004 tot Neerlands stomme verbazing (en uiteindelijke uitzinnige woede) uit het veld gehaald, waarna we de wedstrijd verloren. Dat was geen slimme zet van Dick Advocaat want ons elftal kan niet zonder Robben.

Ook Bayern München kan niet zonder Robben (even voor de dames, daar speelt de beste man momenteel voor een jaarsalaris waar 167 (!) Nederlandse gezinnen prima van zouden kunnen leven). In zijn tijd bij Bayern is onze Robben zelfs in 2010 uitgeroepen tot Duitse voetballer van het jaar. Wat mij verbaasd is dat de Nederlandse voetbalfan, die normaal gesproken alleen al bij het horen van het Duitse volklied bloeddoorlopen ogen krijgt, hartkloppingen, spasmen alsook moordneigingen, net zo hard meejuichen als Robben en Bayern winnen. Want nu mag het wel, want onze Robben speelt mee.

Het blijft een apart volk, die  mannen.

Ik heb de wedstrijd tussen Chelsea en Bayern niet gezien maar het nieuws kwam me snel ter oren; Robben had een penalty gemist. Vol ongeloof viel ik naast mijn stoel. Mijn kin zakte op mijn borst en mijn kaak  is na tien minuten in een krampstand blijven steken. Ik ben in mijn hele leven nog niet zo verbaasd geweest. Robben miste een (beslissende, ook dat nog) penalty! Hoe is het in Godsnaam mogelijk? Wij Nederlanders, wij voetballend oervolk, hebben onder ons een verrader, dat kan niet anders. De kans dat een voetballer, die ook onderdeel is van ons nationaal team, een penalty mist, is volgens de statistieken 1 op de 1.239.654.390, wat eigenlijk wil zeggen: onmogelijk.

Een Hollander die een penalty mist, het mot niet gekker worden. Zo zout hebben we het nog niet gevreten. Sinds het ontstaan van het voetbal heeft nog nooit een voetballer met Oranje bloed in zijn aderen een penalty gemist. En dan overkomt het Robben! Neerlands Hoop in bange dagen!

Op tv kwam een sportpsycholoog aan het woord die zei dat Robben deze intens verdrietige ervaring moet zien te overwinnen en gewoon moet dóór gaan. Dat vind ik wat kort door de bocht. Hoe verwerk je een dergelijk menselijk drama? Robben zal professionele hulp moeten krijgen om deze zwarte periode te evalueren, onderkennen en vervolgens te kunnen accepteren. Dat wordt een hell of a job, dat kan ik je nu al vertellen. Want het is ook niet niks. Dan denk ik bij mezelf, die Robert M. heeft ellende verzaakt, maar dit, DIT, is ook een tragiek die zijn weerga niet kent. Robben moet dit verdriet, deze teloorgang, deze nederlaag zien te verwerken en mét hem honderdduizenden voetballiefhebbers.

Hopelijk op tijd voor het EK. Want als het dan op penalty’s aan mocht komen zal ons elftal, met Arjen Robben, alle ballen er netjes inpegelen. Precies zoals het onze voetbaltraditie betaamt.

Kruipend sperma

Er werd altijd gedacht dat een spermacel naar een eicel toe zwemt in het vrouwelijk voortplantingsstelsel. Dat lijkt niet het geval: gezonde zaadcellen botsen en kruipen, zo lees ik op de nieuwssite.

Dat moet een ontgoocheling zijn voor mannen. Had je het idee dat jouw zaadcellen als een raket de baarmoeder worden ingeschoten waarna ze zich in als ware het in een triatlon overgaan tot een zwemprestatie a la Hoogenband, onderling vechten als een ware Mike Tyson om als eerste de begeerde eicel te bereiken waarna een hoogstandje wordt bereikt in het doordringen in de weerbarstige kern waar fantasieën van Arnold Schwarzenegger gelijkwaardig aan zijn, blijkt het niet waar te zijn.

Die begeerlijke spermacellen zwemmen niet, die kruipen.

De grootste trots van een man, zijn vermogen leven voort te brengen is geen Olympische Gouden medaille zwemmer maar een blind, onhandig slijkspringertje. Miljoenen blinde onhandige slijkspringertjes, dat dan weer wel.

De man, die het vrouwelijk geslacht in alle sportieve opzichten overtreft, laat het in de baarmoeder op een essentieel punt eigenlijk een beetje afweten. Zijn mannen overtreffend in alle sporten, ze lopen harder, springen verderen hoger, maar bij de voortplanting modderen ze een beetje aan.

Ik zie het voor me, spermacellen die zich traag voort kruipend bewegen en daarbij ook nog tegen elkaar opbotsen in die donkere warme omgeving, zonder te weten waar ze heen moeten. Op de tast op zoek naar de hoofdprijs.

Ik geef het je te doen. En dan ook nog kruipend.

En dan gaat het ook nog over gezonde spermacellen, ik vraag me af wat de ongezonde zaadcellen doen. Draaien ze doelloos rondjes? Liggen ze voor apegapen of keren ze om en proberen ze kruipend terug te keren naar de bron? Het is toch wat in die baarmoeder. Geen ultieme zwemwedstrijd maar een horde doelloos dobberend zaad dat zich amper weet voort te bewegen in de ultieme oeromgeving. Het lijkt de realiteit wel.

Waar mannen onzeker over zijn, is de vrouw. Mannen begrijpen vrouwen niet, en dat terwijl we zo doorzichtig zijn als een negligé. Mannen raken al snel de weg kwijt in de ondoordringbare gedachtegang van een vrouw en als gevolg daarvan gaan ze minder hard lopen en zich trager bewegen. Uiteindelijk bereiken ze kruipend hun doel wel, maar het pad gaat niet over rozen. 

Het is eigenlijk allemaal zo logisch. 

Juwelierkiller

 ‘De juwelierkiller is gepakt’, kopt de nieuwssite. Voor mij een nieuwe term, juwelierkiller. Waarschijnlijk komt het jammerlijk genoeg zo vaak voor dat er een nieuwe term bedacht is voor dit soort misdadigers. De Haagse Ruud Strattmann, die vorige week genadeloos werd doodgeschoten voor een handvol goud, is vermoord door een juwelierkiller. Het nieuws greep me aan. Dat gebeurt wel vaker als iets akeligs zich afspeelt in een buurt waar je regelmatig verkeert. Ik voel me veilig in Den Haag. Ik ben niet bang aangelegd en heb geen problemen met groepen van welke afkomst dan ook, en wandel zelfs na een ruzie met vriendlief ’s nachts doodgemoedereerd over de Vaillantlaan en door Schilderswijk. Want ik vrees niet.

Dat deed Ruud Strattmann wel, maar hij had dan ook een juwelierszaak. Strattmann liet na eerdere overvallen zijn winkel beveiligen als een fort. Maar ja, een winkelier wil wel graag klanten en liet op die fatale dag twee ogenschijnlijk onschuldige klanten binnen. Het liep helaas slecht af. In het filmpje dat op nieuwsmedia circuleert zien we twee opgefokte mannen die met pistolen zwaaien en uit piëteit voor de nabestaande zien we niet het fatale schot. Schoten, want Sandro Grigolia schoot twee keer, naar blijkt omdat Strattmann zich niet gewonnen wilde geven. Zijn kompaan Ziya Borukcu stond erbij en keek ernaar.

‘De juwelierkiller is gepakt’ en tot mijn stomme verbazing kijk ik recht in de ogen van een onvolwassen knul waar puberpuisten zich op het voorhoofd aftekenen. Ik schrik ervan. Borukcu heeft hetzelfde gezicht als zoveel van die knulletjes die bij mijn dochter op de middelbare school rondlopen. Een onvolwassen haantje met kortgeknipt stekeltjeshaar met gel of wat voor rotzooi dan ook, want dat is momenteel hip (sorry; cool). Zo’n knul met een onschuldig gezicht die op de markt mijn fruit in een tasje doet. De kop van een gozertje die op straat met zijn vriendjes stoer staat te doen maar als ik ze een venijnige blik toewerp gedwee voor me aan de kant gaan. Ik ben geschokt door zijn onschuldige blik. Het gezicht van een onwillige puber (dat is een tautologie; onwillige puber) die zijn school nog moet afronden en daarna misschien een vervolgstudie gaat doen. Zo’n allochtoonse knar die ik dagelijks in veelvoud zie, en die me vriendelijk toelachen omdat ik hun ook vriendelijk toelach.

Maar deze vriendelijke puberkop is een juwelierkiller of op zijn minst medeplichtig aan moord. Waar is het misgegaan met deze amper negentienjarige jongen? Wie gaan we aanwijzen als schuldige? Zijn ouders, die wellicht amper Nederlands spreken? De overheid, die integratie cursussen verplicht stelt waar zijn ouders allang niet meer voor in aanmerking komen? Jeugdzorg? De politiek, die de samenleving dusdanig heeft verkloot dat jongens zoals hij maar een juwelier overvallen om aan geld te komen? Degene die hem van een wapen heeft voorzien? Of God, die hem met gewetenloosheid heeft opgezadeld?

Laatst zei een deskundige op tv dat soortgelijke overvallen een groot probleem voor de samenleving vormt door de ondeskundigheid waarmee dit soort knullen te werk gaan. Onprofessioneel en daardoor gespannen tot op het bot. In de hektiek en spanning die ze zelf veroorzaken kan het snel mis gaan. Een trekker is zo overgehaald. Als schrale troost zijn er de beelden van de overval omdat Stattmann voorbereid was op overvallers. Hij was echter niet voorbereid op wolven in schaapskleren.

Hoe had Strattmann kunnen denken dat twee onschuldig lijkende knapen killers zouden zijn? En zo zijn we weer een illusie armer. Onschuld bestaat niet, want ergens, wisten we maar waar en waarom, wordt de onschuld van kinderen, van pubers, in de kiem gesmoord. Ja, hij is schuldig, maar de samenleving is dat ook. Al was het alleen maar omdat we in de drang naar Engelstalig populisme in een krantenkop een moordende overvaller een juwelierkiller noemen.