De teloorgang van Robben

Die arme Arjen Robben. Eens de held van ons nationaal voetbal en nu de risee van Europa. Zoals het spreekwoord al luidt: “Het kan verkeren”.

Maar hoe kan het zo verkeren?

Je bent een vriendelijke man die een aardig balletje kan trappen. Je begint bij Groningen en schopt vakkundig je carrière via PSV tot internationaal niveau.

Vervolgens verhuis je van de ene club naar andere, en groei je uit tot een held. Een voetvalheld. In mijn niet al te beste voetbalgeheugen werd Arjen Robben er tijdens het EK in 2004 tot Neerlands stomme verbazing (en uiteindelijke uitzinnige woede) uit het veld gehaald, waarna we de wedstrijd verloren. Dat was geen slimme zet van Dick Advocaat want ons elftal kan niet zonder Robben.

Ook Bayern München kan niet zonder Robben (even voor de dames, daar speelt de beste man momenteel voor een jaarsalaris waar 167 (!) Nederlandse gezinnen prima van zouden kunnen leven). In zijn tijd bij Bayern is onze Robben zelfs in 2010 uitgeroepen tot Duitse voetballer van het jaar. Wat mij verbaasd is dat de Nederlandse voetbalfan, die normaal gesproken alleen al bij het horen van het Duitse volklied bloeddoorlopen ogen krijgt, hartkloppingen, spasmen alsook moordneigingen, net zo hard meejuichen als Robben en Bayern winnen. Want nu mag het wel, want onze Robben speelt mee.

Het blijft een apart volk, die  mannen.

Ik heb de wedstrijd tussen Chelsea en Bayern niet gezien maar het nieuws kwam me snel ter oren; Robben had een penalty gemist. Vol ongeloof viel ik naast mijn stoel. Mijn kin zakte op mijn borst en mijn kaak  is na tien minuten in een krampstand blijven steken. Ik ben in mijn hele leven nog niet zo verbaasd geweest. Robben miste een (beslissende, ook dat nog) penalty! Hoe is het in Godsnaam mogelijk? Wij Nederlanders, wij voetballend oervolk, hebben onder ons een verrader, dat kan niet anders. De kans dat een voetballer, die ook onderdeel is van ons nationaal team, een penalty mist, is volgens de statistieken 1 op de 1.239.654.390, wat eigenlijk wil zeggen: onmogelijk.

Een Hollander die een penalty mist, het mot niet gekker worden. Zo zout hebben we het nog niet gevreten. Sinds het ontstaan van het voetbal heeft nog nooit een voetballer met Oranje bloed in zijn aderen een penalty gemist. En dan overkomt het Robben! Neerlands Hoop in bange dagen!

Op tv kwam een sportpsycholoog aan het woord die zei dat Robben deze intens verdrietige ervaring moet zien te overwinnen en gewoon moet dóór gaan. Dat vind ik wat kort door de bocht. Hoe verwerk je een dergelijk menselijk drama? Robben zal professionele hulp moeten krijgen om deze zwarte periode te evalueren, onderkennen en vervolgens te kunnen accepteren. Dat wordt een hell of a job, dat kan ik je nu al vertellen. Want het is ook niet niks. Dan denk ik bij mezelf, die Robert M. heeft ellende verzaakt, maar dit, DIT, is ook een tragiek die zijn weerga niet kent. Robben moet dit verdriet, deze teloorgang, deze nederlaag zien te verwerken en mét hem honderdduizenden voetballiefhebbers.

Hopelijk op tijd voor het EK. Want als het dan op penalty’s aan mocht komen zal ons elftal, met Arjen Robben, alle ballen er netjes inpegelen. Precies zoals het onze voetbaltraditie betaamt.